كوتاهي، حاكم صالح آنان را ملزم به تأمين حق فرزند مي‌كند.

(مسأله 7) در صورتي كه مادر از حق حضانت خود بگذرد و به گونه اي باشد كه به واسطه اين كار حق كودك از بين نمي رود، پدر نمي تواند او را به حضانت مجبور نمايد.

(مسأله 8) پس از آنكه كودك - دختر باشد يا پسر - به سن بلوغ و رشد فكري و جسمي رسيد حق حضانت پايان مي‌پذيرد و هيچ كس - حتي پدر و مادر - حق حضانت بر او را ندارد.

(مسأله 9) در صورتي كه فرزند نياز شديد به ازدواج داشته باشد - به طوري كه با ترك آن به حرام مي‌افتد - بر پدر واجب است نسبت به آن اقدام نمايد.

(مسأله 10) سزاوار نيست پدر و مادر با تفاوت و تبعيض بين اولاد مالي را به آنان ببخشند; مگر اين كه بعضي از آنها نيازمند يا داراي مرجحات عقلي و شرعي باشند.

(مسأله 11) بنابر مشهور نفقه اولاد بر پدر و پدران او به ترتيب هر كدام كه نزديكترند واجب است ; پس "پدر" بر "جد" و جد بر "پدر جد" مقدمند. و اگر هيچ يك از آنان نباشند يا توانايي انجام اين كار را نداشته باشند و يا به وظيفه خود عمل نكنند، پرداخت مخارج فرزند بر "مادر" واجب است ; و اگر مادر نباشد يا نتواند و يا آن را نپردازد، بر "مادر پدر" و "پدر مادر" و "مادر مادر" به شركت و به طور مساوي واجب مي‌شود.

(مسأله 12) اگر فرزند صغيري اموال و دارايي داشته باشد ولي او مي‌تواند از اموال خود او مخارجش را تأمين نمايد.

(مسأله 13) اگر شخصي كه قدرت پرداخت مخارج را دارد از دادن نفقه افراد واجب النفقه امتناع نمايد، حاكم شرع او را مجبور مي‌كند تا نفقه آنها را بدهد; و اگر اين كار ممكن نشد، حاكم شرع از مال آن شخص برداشته و هزينه زندگي آنان را تأمين مي‌كند.

(مسأله 14) اگر پدر يا مادر به فرزند خود امر كند كه در نماز جماعت حاضر شود، چنانچه مخالفت او موجب اذيت و ناراحتي آنان شود واجب است نماز را به جماعت بخواند، و اگر موجب اذيت آنان نشود نيز بنابر احتياط نماز را به جماعت بخواند، و در هر دو صورت قصد استحباب نمايد.