مي‌كند، به خاطر اين است كه بندگانش را از آنچه كه موجب عقوبت است دور كند و به اين ترتيب آنها را به سوي بهشت خود سوق دهد. پس در حقيقت يكي از علل جعل ثواب و عقاب، بهره بردن بندگان است . يعني فايده اطاعت و ترك معصيت نيز عايد آنان مي‌شود نه خداوند; زيرا در اثر اطاعت به ثواب و كمال نايل شده، و در اثر ترك معصيت از نقمت و غضب و عذاب الهي در امان خواهند ماند. (و حياشة لهم الي جنته ) (و به خاطر اين كه بندگانش را جمع كند و به سوي بهشت سوق دهد.)

"حياشة" از ماده "حاش ، يحوش" به معناي جمع كردن است . وقتي گوسفندان را يك جا جمع مي‌كنند، مي‌گويند: "حاشهم"، يعني : آنها را جمع كرد. خداوند نيز مي‌خواسته مردم را از اين تفرق نجات داده و پس از جمع كردن آنها را به بهشت خويش روانه كند.[1]

"حياشة لهم الي جنته" يعني : "و جمعا لهم الي جنته": و جمع و ترغيبشان كند به سوي بهشت . خلاصه هدف خدا اين بوده كه انسانها كمال پيدا كنند و آنچه را كه موجب غضب و عقوبت خدا مي‌شود انجام ندهند.

البته كمال داراي درجات است، بهشتي كه به اولياء خدا وعده داده شده بسيار بالاتر و برتر از آن بهشتي است كه امثال ما در انتظار آن هستيم ; قرآن كريم در اين ارتباط مي‌فرمايد: (و رضوان من الله

---

[1] از اين جمله فهميده مي‌شود كه بهشت با تفرق و تشتت كلمه يك ملت سازگار نيست ; زيرا در تشتت و اختلاف، بسياري از حقوق انسانها پايمال مي‌شود.