(فقالت (س) : حسبي الله [و نعم الوكيل ])

(پس حضرت زهرا(س) فرمود: [حقيقتا] خداوند مرا كفايت مي‌كند، [و اوست بهترين وكيل و مدافع ].) (و أمسكت ) (و حضرت از سخن گفتن خودداري كرد.)

تحليلي بر سوز دل حضرت زهرا(س) به محضر امام (ع)

ماجراي خطبه حضرت زهرا(س) در اينجا به پايان مي‌رسد. نكته اي كه لازم است در اين قسمت به آن پرداخته شود، بررسي دو اشكال و پاسخ به آنها مي‌باشد; مرحوم مجلسي در كتاب "بحارالانوار"[1] مي‌فرمايد: بعضي ها دو اشكال وارد كرده اند:

اشكال اول : حضرت فاطمه (س) با اين كه داراي مقام عصمت هستند، چگونه است كه اين گونه با تندي و ناراحتي با حضرت امير(ع) صحبت مي‌كنند؟ مگر اميرالمؤمنين (ع) امام و ولي امر نبود، با امام (ع) كه نمي توان به اين صورت صحبت كرد.

در پاسخ به اين اشكال، مرحوم مجلسي مي‌گويد: حضرت زهرا(س) مي‌خواستند كارهاي زشت غاصبان حكومت را به اين وسيله بيان كرده و بفهمانند كه اينها چه ظلم هايي روا داشته اند. در حقيقت

---