ذاتش كار اين صفات را مي‌كند و يك ذات جانشين اين صفات است، و اسم اين را "نيابت" گذاشتند يعني نايب شدن ذات از صفات . حاجي سبزواري در منظومه اين دو قول اشاعره و معتزله را با اين شعر نقل مي‌كند:

اشاعره قائل هستند كه صفات خدا زائد بر ذات او و قديم اند، پس قدماء ثمانيه قائل اند يك ذات و هفت صفت، ولي معتزله ذات خدا را نايب صفاتش مي‌دانند.

3- شيعه اماميه :

ما اماميه اين دو قول را قبول نداريم و معتقديم كه خداي تبارك و تعالي موجودي است غيرمتناهي و بي پايان كه اين وجود بي پايان در عين حالي كه وجود هست، علم و قدرت و حيات و اراده هم هست، و اين صفات زائد بر ذاتش نيست بلكه عين ذاتش است . ذات حق به تنهايي و به بسيط بودنش همه اينهاست .

تبيين وحدت ذات و صفات خدا در فلسفه ملاصدرا

بر اين اساس است كه مرحوم صدرالمتألهين در فلسفه خود مي‌گويد:[2] اصلا وجود و هستي در عين حال كه هستي است عين علم و حيات و قدرت و اراده است و نيز عين سمع و بصر است، و هر موجودي به هر اندازه كه حظي از هستي دارد به همان اندازه حظي از علم و قدرت و حيات و اراده دارد، و حتي سنگ را كه مي‌گوييد جامد است و يك هستي ضعيف مادي دارد، در همان محدوده هستي خود علم و قدرت و حيات و اراده هم دارد، و به همين علت است كه سنگريزه با حضرت داود سخن گفت،[3] "ستون حنانه" ناله كرد و پيامبراكرم 6 صداي

---