نام کتاب : درسهايي از نهج البلاغه نویسنده : منتظري، حسينعلي جلد : 1 صفحه : 397
نخست ذكر شده و بعد هبوط را آورده، اما ظاهر اين است كه ابتدا هبوط واقع شده
و توبه در زمين بوده است .
معناي هبوط
هبوط به معناي پايين آمدن است ; حال اگر بهشت در آسمان بوده معناي هبوط
پايين آمدن بر زمين است، و اگر هم بهشت در روي زمين بوده است چون از مقام
بالاتر به مقام پايين تري ميرود تعبير به هبوط ميشود; مثلا اگر مقام كسي را از او
بگيرند ميگويند پايين آمد و هبوط كرد. در قرآن هم ميفرمايد: (اهبطوا مصرا)[1]
بني اسرائيل به مصر برويد. حضرت موسي (ع) به قومش فرمود به شهر برويد و چون
در شهر در جهت آلودگي ميرفتند تعبير به "هبوط" شده است ; به طور كلي از اين
عبارت ما نمي توانيم بگوييم كه قطعا بهشت در آسمان بوده است .
هدف از هبوط
انسان مجموعه نيروهاي مختلفي است كه در وجودش نهفته شده و اختيار و
اراده هم به انسان داده شده و قهرا زمينه آزمايش پيش ميآيد. در قرآن هم آمده :
(الذي خلق الموت و الحيوة ليبلوكم ايكم احسن عملا)[2] خدايي كه خلق كرد
زندگي و مرگ را به اين هدف كه آزمايش كند شما را. پس اين عالم عالم امتحان و
آزمايش است، عقل و هوش به ما داده شده، انبياء و اولياء و بزرگان هم آمده اند و
راه را به ما نموده اند، بايد امتحان شويم تا معلوم شود از كدام دسته خواهيم
بود.