نويسنده كتاب "ديباچه اي بر رهبري" درباره علي (ع) مي‌گويد: "تاكنون تاريخ سياست جهان بر اريكه زمامداري عملي، چون علي (ع) به خود نديده است". و به قول شاعر عرب علي (ع) جمع اضداد است : جمع صفات زهد، سياست، جنگ، بلاغت و حكمت . و ابن ابي الحديد شارح معتزلي و سني مذهب نهج البلاغه در قرن هفتم مي‌نويسد: "چه بگويم نسبت به كسي كه حتي آنهايي كه دشمن او بودند فضيلت و كمالاتش را قبول داشتند"[1].

و البته آنچه فقيه عاليقدر آيت الله منتظري، شارح نهج البلاغه در مقدمه كتاب درباره علي (ع) و صفات او آورده است ما را از تكراري ملال آور بي نياز مي‌سازد; و اين آگاهي ها درباره علي (ع) و صفات او ما را به روح بزرگ و تنهاي او هرچه بيشتر رهنمون مي‌گردد تا منبع سخنان گرانقدر او را هرچه بيشتر بشناسيم، و اين بزرگي بي نظير علي (ع) است كه او را "تنها" مي‌سازد.

تنهايي علي (ع)

شايد بتوان گفت كه انسانها به هر اندازه بزرگتر و كمال يافته تر باشند، در جامعه تنهاتر مي‌شوند; بر همين اساس مي‌توان غربت علي (ع) را چه در دوران حياتش و چه در ميان شيفتگان آينده اش گمانه زد; و البته هرچه اين غربت بيشتر، بار مسئوليت آنان نسبت به جامعه سنگين تر مي‌گردد، مسئوليتي كه از تنهايي برمي خيزد.

---