اسم فاعل آن هم بر همين وزن خواهد بود. بنابراين جمع "ساجد و راكع" نيز "سجود و ركوع" مي‌باشد. مي‌فرمايد: يك قسم آنهايي هستند كه هميشه در حال سجده هستند و ركوع ندارند.

"و ركوع لاينتصبون"

(و ركوع كنندگاني كه هيچ گاه برنمي خيزند و هميشه به حال ركوع هستند.)

زيرا آنها مثل ما نيستند كه خستگي و ضعف و ... در آنها راه داشته باشد. اين قسم از ملائكه اصلا خلقتشان اين است كه هميشه به حال سجود و يا ركوع نسبت به حق تعالي هستند.

"و صافون لايتزايلون"

(و يك دسته از آنها هميشه به حال صف ايستاده اند و هيچ گاه از هم جدا نمي شوند.)

و صف آنها هيچ گاه به هم نمي خورد. در روايات معراج هم دارد كه پيامبراكرم 6 مي‌فرمايد: در آسمانها ملائكه اي را ديدم كه هميشه به حال سجده و يا ركوع و يا تسبيح هستند.[1]

"و مسبحون لايسأمون"

(و يك قسم از آنها هميشه به حال تسبيح هستند و هيچ گاه خسته نمي شوند.)

مثل ما نيستند كه نيرويشان از بين برود و بعد بخواهند تجديد قوا كنند. آنها نيروهايي برتر از ماده هستند و در عالم مجردات خستگي راه ندارد.

بعضي شارحان مانند ابن ميثم بحراني كه مذاق فلسفي هم دارند مي‌گويند: اصلا قيام و ركوع و سجود مراتب خضوع است، لازم نيست كه سجده ملائكه مانند سجده ما باشد كه به خاك مي‌افتيم و هفت موضع را به زمين مي‌گذاريم، بلكه سجود منتهاي خضوع است، ركوع هم مرتبه متوسط خضوع، و قيام مرحله نازل آن

---