آباد (محل اقامه نماز جماعتشان) منبر تشريف مى‌بردند. و هنوز هم آن صداى ملكوتى و دلنشين ايشان در گوش پيران روشن‌ضمير طنين‌انداز است. و فضلاء و بزرگان حوزه علميه هنوز هم منبرهاى ايشان را در ليالى قدر از ياد نبرده است. و چه بسيارى افرادى كه در سوگ فوت آن لحظات نورانى نشسته‌اند.

پرهيزگارى و اعمال شايسته ايشان سبب شده بود كه خداوند مهربان قلب او را رئوف نمايد. و اين يك توفيق بركت‌زائى بود كه علوم سودمندى از آن تراوش مى‌نمود. و نصائح آموزنده‌اى چون آبى زلال و گوارا از چشمه‌سار فضيلت ايشان به سوى بوستان تشنه و پژمرده شيفتگان جارى مى‌شد. و موجب شادابى آنها مى‌شد. و زنگار هوى و هوس را از دل آنها مى‌زدود. آرى او از كسانى بود كه: و جعلنا قلوب الذين اتبعوه رأفة و رحمة[1]

آرى؛ او به دليل تبعيت نمودن از تعاليم قرآن و دستوران روشن ائمه طاهرين عليهم السّلام با آن علميت عميق و اشتغال زياد و كهولت سن از ارشاد جامعه كوتاهى نمى‌كرد. و اين را براى خود وظيفه‌اى مى‌دانست. وقتى موعظه مى‌كرد سخن را از صميم قلب مى‌گفت، و روى همين جهت دلهاى درد گرفته توسط گناه را نرم مى‌نمود. و هواهاى نفسانى را معتدل مى‌ساخت. و مردم را با بيان نافذش متوجه ديانت و خدا مى‌نمود. كلامش با حكمت همراه بود. و با اخلاص سخن مى‌گفت. كلماتش مرواريدهايى بود كه از دلى پاك و قلبى مطمئن برمى‌خواست. و همه نشأت گرفته از قرآن و كلمات ائمه طاهرين عليهم السّلام بود. و روى همين جهت تأثيرى شگرف در شنونده داشت.

شيوه ايشان در منبر رفتن چنين بود كه، قبلا چندين كتاب را مى‌ديد و مطالب مفيدى را انتخاب مى‌كرد آنگاه كتاب را نيز با خود به منبر مى‌برد و مطالب را از روى كتاب مى‌خواند و توضيح مى‌داد و معتقد بود كه در اين صورت مردم اطمينان بيشترى خواهند داشت. روى اين جهت به طلاب و فضلاء توصيه مى‌نمود كه كتاب با خود به منبر ببرند.

[1]- سوره حديد، آيه 27.