منبر و درس اخلاق معظم له‌

باقر آل محمد عليهم السّلام عالم را به شمعى تشبيه مى‌كند كه مى‌سوزد و زير پاى انسان‌ها را روشن مى‌نمايد و آنها را از حيرت و سردرگمى نجات مى‌دهد.[1]

در ميان فقيهان درد آشنا كه مشعل‌داران هدايت‌اند و چون شمع سوخته و تاريكى‌ها را از پيش پاى تشنگان فضيلت و كمال زدوده‌اند او چون ستاره‌اى فروزان مى‌درخشيد.

و با چهره نورانى خويش شيفتگان اهل بيت عليهم السّلام را راهنمائى مى‌نمود. و در اين راه از هيچ فعاليتى دريغ نمى‌كردند. حتى با آن عظمت علمى و مرجعيت عامه از موعظه و منبر هم خويش را كنار نمى‌كشيد. منبر مى‌رفت و مردم را با بيانات و ارشادات خود راهنمائى مى‌فرموده‌اند. و از همان زمانى كه به عنوان يك مدرس بزرگ و يك استوانه علمى در حوزه بود تا مدتى از عصر مرجعيتشان اين برنامه را داشتند. در منزل و يا مسجد حسين‌

[1]- بحار الانوار، ج 2/ 4