آقا ميرزا رضى تبريزى درباره حضرت آيت اللّه گلپايگانى فرموده بودند: كه «آقا سيد محمد رضا «زرارة ابن اعين» زمان خود مى‌باشد.» اين گواهى آن بزرگوار در نزد آنهايى كه اهل فقاهت هستند مى‌دانند در چه رده بالائى از شهادت است. در ميان اصحاب امام صادق و باقر عليهم السّلام «زرارة ابن اعين» يكى از اوتاد چهارگانه و رأس همه آنهاست.

يعنى حضرت آيت اللّه العظمى گلپايگانى (ره) بدون هيچ مبالغه و اغراق شجرة طيبة اصلها ثابت و فرعها فى السماء تعطى اكلها كل حين باذن ربها مى‌باشند، اين بزرگوار در زمين است واما تنه و شاخه‌هايش در آسمان فقاهت و ولايت پر از ميوه‌هاى فقه و دانش است. در اخلاق واقعا سايه «انك لعلى خلق عظيم» بود ... فقه در نظر ايشان آيينه روشنى بوده هر مسأله مشكلى را سؤال مى‌كردى نه فقط حاضر جواب بود بلكه منابع و مصادر آن نيز در نظر مباركشان بود.

در فقه آب سرشار و روان بود. اين بزرگوار به حق مى‌توان گفت پدر دلسوزى بود.

تمام همش اين بود كه اساس مشايخ و بزرگان و رؤساء مذهب حفظ شود. ايشان پاكباز و بى‌باك درباره بيان حق بود. آن نامه‌اى كه براى امراى ارتش مرقوم فرموده بودند نامه عجيب و دليرانه‌اى بود. نامه‌اى كه نشان مى‌داد نويسند اين نامه فرزند زهراى اطهر است.

ايشان تالى تلو عصمت بود. الگلپايگانى ما ادريك ما الگلپايگانى.