ايشان علاوه بر دانش سرشار، در ايمان عميق و تقواى كامل، نابغه بود. عالمى بود عظيم القدر، و دانشمندى بود پرهيزگار كه شيفتگان فضيلت و معنويت بايد در مكتبش درس ديانت ياد گيرند. و فردى بود كه مى‌توان به عنوان اسوه به جامعه معرفى نمود او نمونه يك انسان كامل، و ايمان مجسم بود. حالات معنوى و عرفانى چنان روح وى را پرورش داده بود. كه هر كس با او همنشين مى‌شد تحت تأثير قرار مى‌گرفت و به ياد خدا مى‌افتاد. اين همان عالمى است كه ديدارش انسان را به ياد خدا مى‌اندازد كه سفارش شده به مجالست كردن با امثال ايشان.

حضرت آيت اللّه سيد على ميلانى كه افتخار شاگردى معظم له را دارند، مى‌گويند: «ايشان فقيهى بود عميق و دقيق، و حاشيه عروه ايشان بسيار عميق و پربار مى‌باشد. و در فقه همچون آقا رضاى همدانى بودند.

معظم له از كسانى بود كه وقتى انسان با او ملاقات مى‌كرد بوى اهل بيت را استشمام مى‌نمود. و به ياد ائمه طاهرين مى‌افتاد. هر وقت با ايشان ملاقات مى‌كردم آرامش روحى عجيبى برايم دست مى‌داد.»

ايشان به سراج منير پيوسته بود و خود نورى شده بود براى رهپويان حقيقت. به گفته آيت اللّه خرازى «آيت اللّه گلپايگانى در مسأله صيانت نفس، حفظ دين، مخالفت هواى نفس، و اطاعت از اوامر الهى ايشان شاخص و اسوه بودند. فضائل اخلاقى ايشان در حدى زياد بود كه جزء اسوه‌هاى معروف حوزه علميه بودند. كه توصيف فضائل اخلاقى ايشان مى‌تواند حوزه‌هاى علميه را به طرف خودش جذب و جلب كند. و اقتدا كنند به ايشان در آن فضائل و اخلاقيات عالى و مكارمى كه ايشان داشتند.»

او غرق در معنويات و عبادت بود و از كسانى بود كه «صدقوا ما عاهدوا اللّه عليه» و در پيمودن مسير حق محكم و استوار بود. و توانست بعد از 98 سال زندگى با همان‌