احساس دردى آشنا دارد دل من‌

درد غروب كربلا دارد دل من‌

اندوه ماندن را مكرّر آزموديم‌

فرزانگان رفتند و ما در خواب بوديم‌

اين سنت ديرينه تاريخ درد است‌

درد آزمائى شيوه مردان مرد است‌

مانديم و يك تاريخ رنج و پايمردى‌

رفتى و تا عرش خدا پرواز كردى‌

با كوله‌بارى از غم و اندوه رفتى‌

مردانه تا اوج ستيغ كوه رفتى‌

رفتى وفقه سنتى بى‌بال و پر شد

قم از تپش افتاد و اوضاعى دگر شد

بعد از تو فصل انسداد باب علم است‌

اين فصل يخبندان جهل و خواب علم است‌

القصّه ما مانديم و دشتى آرزو ماند

خارى بچشم و استخوانى در گلو ماند