شاگردى و استادى ازين دست كه ديده است‌

رخصت دهد استاد به شاگرد مُجارا

يمنا بك تسنيم، هنيئا لك كوثر

طوبى لك فردوس برين سايه طوبا

اى حجّت حق لطف خدا «حضرت صافى»[1]

اين چامه ترا گفته‌ام از بهر تسلّا

اى چامه نه چامه كه يكى جامه ز كاغذ

آراسته با خون من آمد پى شكوا

تا عهد ملك از گه استاد سمرقند

ننوشت كس اين‌گونه رثا نامه غرّا