شبى كه ماه نيامد، ستاره سخت گريست‌

اذان چو گفت مؤذّن مناره سخت گريست‌

شبى كه دستِ قضا گل ز گلسِتان مى‌چيد

هر آنكه كرد عُروجش نظاره، سخت گريست‌

خزانِ باغِ صفا را دوباره بلبل ديد

نبود زخم دلش را چو چاره سخت گريست‌