چرخ بلند افراشت اعلام عزا

تا چهره پنهان كرد مهر انورش‌

گردون به دامن ريخت اخترهاى اشك‌

از ماتم فقدان حسرت‌آورش‌

تا آن زعيم ملّت و دين از جهان‌

بربست رخت و رفت سوى داورش‌

گلپايگانى آية اللهى كه بود

درياى ذخّار فقاهت خاطرش‌

شرع نبى را خادمى نستوه بود

او يار ايزد بود و ايزد ياورش‌

مفتون نكرد او را جهان مادّى‌

با آن جمال و جلوه افسونگرش‌

ترك تعلّق گفته بود و در جهان‌

دل كنده بود از زيور و سيم و زرش‌

دل بسته عشق نبى بود و نبود

جز مهر اهل البيت مِهرى ديگرش‌