سرم احساس كردم بدانگونه كه گويا ميله‌اى در سرم فرو كرده باشند لذا زود برخاستم و به طرف صحن مطهر حضرت معصومه رفتم اتفاقا به دكترى كه در آن ايام براى توليت آورده بودند برخورد كردم و حال خود را به او گفتم او گفت:

حالا فعّاليت علمى و درسى خود را كم كن و انصرافى پيدا كن. و خدا مى‌خواست كه ايام تعطيلى در پيش بود و من آن ايّام را كه حوزه تعطيل بود به استراحت پرداختم.

در كنار اين پشتكار و سرسختى در تحصيل، استعداد قوى و خوش فهمى و نبوغ ايشان نيز محسوس بوده چنانكه در اراك در عين اينكه بيست و يكسال بيشتر از عمرشان نمى‌گذشته در درس فقه و اصول مرحوم آية اللّه مؤسس حائرى، مورد توجّه بوده‌اند و نيز خودشان در روز سوم ربيع الثانى 1411 به مناسبتى فرمودند:

آقاى آشتيانى كه تقريرات درسهاى مرحوم آقاى حاج شيخ عبد الكريم را نوشته گاهى كه در درس ايشان مطالبى درست بر ايشان روشن نميشد و يا اشكالى داشتند از مرحوم آقاى خوانسارى يا از من سئوال مى‌كردند و خلاصه با ما در ميان مى‌گذاشتند.

از امتيازات تحصيلى معظم له بحّاث بودن ايشان است. وى در درس اساتيد و مخصوصا استاد اعظمشان مرحوم آية اللّه مؤسس حائرى ايراد و اشكال مى‌كرده و استاد بزرگوارشان نيز به او عنايت داشته‌اند و گاهى هم با ذكر مطلب فرح‌انگيزى اشكال ايشان را جواب مى‌داده‌اند.

در اواخر ماه شعبان 1408 قمرى خودشان به مناسبتى فرمودند كه: در درس آقاى حاج شيخ، مطلبى را بعنوان اشكال گفتم كه اتفاقا ابو حنيفه هم آن مطلب را گفته بود حال من يا با توجه به اينكه ابو حنيفه هم آن را گفته يا بدون توجّه، آن مطلب را گفتم. آقاى حاج شيخ در جواب فرمودند: هرچه ابو حنيفه‌