فراتر نرفته بود، ايشان توانستند با دخالت در مسائل امنيت، بهداشت و آموزش عمومى محدوده امور اجتماعى، را گسترش دهند و نسبت به وضعيت حاكم در ايران زمان پهلوى اعتراض كنند.

«... چرا زنها و جوانان را به فحشا و منكرات سوق مى‌دهند؟ چرا عادات و سنن اسلامى و عفّت و اخلاق فاضله را زيرپا مى‌گذارند؟ اين كارها با اصلاحات و بهتر كردن وضع زندگى مردم و پيشرفتهاى اقتصادى و صنعتى و فلاحتى چه ارتباط دارد؟ كدام مملكت با شيوع فحشا و منكر ترقى كرده است ... افكار و اذهان جوانان را به جاى متوجه ساختن به علم و صنعت با اين مناظر منحرف مى‌نمايند ... با اين وضع هر روز دامنه فساد و فقر عمومى توسعه مى‌بابد ...[1]»

ايشان با بيان مطالب ياد شده مستقيما وارد مسائل سياسى و حكومتى، حقوقى و فرهنگى كشور شده و با توسعه اختيارات عالمان دينى از امور اجتماعى به امور حكومتى متعرض دولت پهلوى مى‌شوند، وى امور اجتماعى را همواره در دست فقيهان عادل به عنوان ولايت با قدر متيقن جواز تصرف در امور اشخاص باقى نگذاشته و نهادهاى ديگر مثل دولت را توانست تجلى توسعه امور

[1]- مركز اسناد انقلاب اسلامى، پيشين، ص 115.