بپردازيم در مقدمه به طور مختصر مطالبى را درباره انديشه سياسى بيان مى‌كنيم.

«انديشه سياسى» عبارت است از كوشش براى تبيين اهدافى كه به اندازه معقولى احتمال تحقق دارد و نيز تعيين ابزارهايى كه در حد معقول مى‌توان انتظار داشت، موجب دست‌يابى به آن اهداف بشود[1]، براى تكميل اين تعريف دكتر حسين بشيريه چنين مى‌نويسد:

«انديشمند سياسى كسى نيست كه صرفا داراى مجموعه‌اى از آراء و اهداف باشد و ابزارهاى رسيدن به آن هدفها را بدست دهد، بلكه بايد بتواند درباره آراء و عقايد خود به شيوه‌اى عقلانى و منطقى استدلال كند، تا حدى كه انديشه‌هاى او ديگر صرفا آراء و ترجيحات شخصى به شمار نرد»[2]

با توجه به اين كه بسيارى از متفكران و انديشمندان با اعمال سياسى و رفتار خويش، موجب پديدارى انديشه‌ها شده‌اند، لذا مناسبت‌ترين تعريف براى انديشه سياسى را دكتر حاتم قادرى در كتاب انديشه سياسى غزالى چنين آورده‌اند:

«منظور از انديشه سياسى هم عطف به منظومه‌اى فلسفى است كه كليّت و شموليّت تفكراتى را داشته باشد

[1]- حسين بشيريه، تاريخ انديشه‌هاى سياسى قرن بيستم، تهران: نشر نى، 1376، ص 16.

[2]- حسين بشريه، پيشين، صص 17- 16.