از خصوصيات آيت اللّه العظمى گلپايگانى قدّس سرّه آن بود كه زود با طلاب صميمى مى‌گرديد و در همان جلسات اول مانند دوست ديرين با آنان برخورد مى‌فرمود و اصولا مردى پيچيده و ناآشنا نبود[1].

آنچه كه از ويژگيهاى اخلاقيوى نوشته شده، همگى حاكى از اين امر است كه ايشان با پيروى از اجداد بزرگوارش در طول زندگانى پربركت خويش، قدمى از دايره فضائل اخلاقى فراتر نگذاشته‌اند، و از آغاز جوانى با نفس خويش مبارزه كرده تا اينكه خداوند متعال مسئوليت مرجعيت و زعامت امت را از دير زمان برعهده وى نهاده و ايشان هم بحمد اللّه از عهده آن بر آمد.

معظم له مجمع فضايل اخلاقى و كمالات نفسانى بود و در يك كلمه بايد گفت «آنچه خوبان همه دارند تو تنها دارى»، موفقيت اخلاقى ايشان در تقيد به آداب دينى و سنن اسلامى آنچنان بالا بود كه هميشه به شعائر مذهبى ارج مى‌نهادند.

يكى از ويژگيهاى اخلاقى ايشان، احترام به مردم و افرادى بود كه به بيت و دفترشان مراجعه مى‌كردند، او تا آن زمانى كه توانايى نشست و برخاست داشتند از هركدام آنها به نحو شايسته‌اى احترام مى‌كردند و با روى باز و خندان با افراد سخن گفته و به احوال‌پرسى‌

[1]- همان، ص 178.