حديث 2-

پيامبر اكرم 6 به يكى از زنانش فرمود:

به زنهاى مؤمنان بياموز كه با آب تطهير كنند و دقّت ورزند، زيرا كه آب، اطراف [موضع نجاست‌] را پاك نموده و بواسير را از بين مى‌برد.

توضيح: حواشى: جمع حاشيه، و در اينجا، اطراف و جوانب مخرج [غائط] مراد است.

مطهره: به فتح و يا كسر ميم، در اصل براى ادات و ابزار استعمال مى‌شود كه جمع آن مطاهر است و در اينجا، سبب طهارت، يعنى برطرف كننده نجاست مراد است، مانند مسواك كردن كه سبب زايل شدن آلودگى دهان است.

بواسير: جمع باسور. و آن دردى است كه در نشيمنگاه بوجود مى‌آيد، و گاهى نيز در بينى، ولى مراد در اينجا همان معناى اوّل است. و معناى حديث اين است كه آب، بواسير را از بين مى‌برد.

شيخ ابو جعفر على از اين روايت استدلال بر وجوب استنجاء كرده است و ممكن است كه وجه دلالت را به دو صورت بيان كنيم:

اوّل: اينكه امر به امر، نزد بعضى از علماى علم الاصول دلالت بر امر مى‌كند، و خود امر هم براى وجوب است، ولى اين دو قابل مناقشه است.

دوم: اينكه سخن از «مطهرة» به ميان آورد گفتيم كه مراد از آن، زايل نمودن نجاست است، و [از طرفى‌] ازاله نجاست واجب است، پس استنجاء نيز واجب مى‌شود.

بنا بر اين وقتى كه استنجاء بر زنان واجب باشد، بر مردان نيز واجب مى‌شود زيرا كه آن حضرت 6 فرموده: «حكم و دستور من بر يكى به منزله حكم و دستور من بر همه است». و علماى گذشته هم تفصيلى در اين دو مسأله قائل نشده‌اند [كه مثلا فرمان آن حضرت در مورد زنها چيزى و در مورد مردها چيز ديگر باشد.]

الحديث الثالث ما

أخبرني به الشيخ العالم الفقيه الصالح جلال الدين أبو محمد الحسن بن أحمد بن الشيخ السعيد شيخ الشيعة و رئيسهم في زمانه نجيب الدين أبي عبد اللَّه محمد بن محمد بن جعفر بن نما الحلي الربعي في شهر ربيع الآخر سنة اثنتين و خمسين و سبعمائة بالحلة، عن والده نظام الدين أحمد، عن جده، عن الشيخ الفقيه علي بن يحيى بن علي الخياط السوراوي، عن الشيخ الفقيه عربي بن مسافر العبادي، عن عماد الدين الطبري عن المفيد أبي علي، عن والده الشيخ أبي جعفر الطوسي، عن‌