سخنى با خواننده‌

كتاب، از آن مردى است كه به نام‌آورى بى‌نياز از يادآورى است.

جوشش، پاكدلى و بختيارى؛ اين است آنچه علّامه حلّى بود. جانى كه نبوغ بر آن تاخته بود و خلوص تافته؛ مردى به هر چيز تمام، بزرگ، سخت بزرگ و به ياد ماندنى.

كتابش، در صف آثارى كه همه خواندنى‌اند، سرافرازتر از ديگران مى‌نمايد.

اين برهان بسنده نيست كه خان مغول به خواندنش شيعه گشت و روزگار، دل انگيزى‌اش را در ننوشت تا اين روز، پس از هشتصد سال، هنوز در خور بهره يافتن است؟

گفتار مبسوطى كه در شناساندن كتاب و صاحب آن خواهد آمد، ما را از هر دو مهم بى‌نياز مى‌گرداند[1] اكنون سخنى نيست مگر آنچه نخواهند گفت.

«نهج الحق و كشف الصدق» گرچه به عنوان، در هشت باب است، اما به واقع مشتمل بر سه مقال است: كلام اشعرى، ابطال ناصبى و فقه شيعى و سنى. علّامه خود در آغاز، باز گفته كه به روزگارش، معظم خلق اشعريانند و چون اويى را نسزد كه در برابر ايشان خاموش بنشيند.

بدينسان، او كه بايدهاى زمانه به پيكارش برمى‌انگيخته است، با اشعريان و ناصبيان درآويخته است. در ميدانى فراخ، به تيغى كه دم آن از كار نياسوده، بر اشعريان كوفته است. چه انبوهى از برهانها و آيتها كه بر ايشان ريخته است! و آنگاه با سنيان، به طريقى‌

[1]. به ويژه كه از قلم دانشورى زبردست چون شادروان استاد رضا صدر تراويده باشد.