الْمُقْسِطِينَ‌ (مائده- 42).

پس چون يكى از صفات الهى رقيب بودن است اين صفت را نيز در مخلوقاتش قرار داده و در آيه 18 سوره ق فرموده‌ ما يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ (هيچ سخنى از دهن بيرون نپرد مگر نزد آن مراقبى مهياست) اكنون ببينيم منظور از رقيب در اين آيه كه هر سخنى را ضبط مى‌كند كيست؟

در آيه مقدم (آيه 17 سوره ق) مى‌فرمايد: إِذْ يَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّيانِ عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِيدٌ وقتى كه دو اخذكننده و فراگيرنده كه بر راست و چپ نشسته‌اند اخذ مى‌كنند.

تلقى: به معنى تفهم و اخذ است و متلقى به معنى فهمنده و گيرنده مى‌باشد و به لحاظ اين كه در آيه مذكور متلقّيان (مثنى) استعمال شده آن را با توجه به روايات رسيده دو فرشته دانسته‌اند كه در سمت چپ و راست انسان نشسته و اعمال آدمى را مى‌نويسند.

با توجه به اينكه فرشتگان از مجردات هستند و نشستن آنها با نشستن انسانها يكسان نيست تصور عوام در اين مورد با واقعيت منطبق نمى‌باشد.

اما نكته‌اى كه به نظر اين جانب رسيده اين است كه چون در آيه بعدى براى هر سخنى «رقيب عتيد» معرفى فرموده و «رقيب» را هم نكره استعمال كرده و خلاصه فرموده هيچ سخنى بر دهن نگذرد مگر نزد آن لفظ، نگهبانى نگهدارنده هست معلوم مى‌شود