معنى مى‌دهد مثلا خداوند در سوره همزه مى‌فرمايد:

وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ الَّذِي جَمَعَ مالًا وَ عَدَّدَهُ يَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ‌ واى بر هر عيب جوى هرزه زبان همان كسى كه مالى جمع مى‌كند و به حساب و شماره‌اش سرگرم مى‌شود و مى‌پندارد كه مال او را جاويد نگه مى‌دارد.

مى‌دانيم مال دنيا كه به وسيله شخصى جمع شود «معدود» و محدود است لذا قابل شمارش از يك تا مقدارى است كه از زمانى آغاز و در زمانى به پايان مى‌رسد ولى بر انسان تنها زمان قابل شمارش (روز، ماه، سال) نمى‌گذرد تا تنها «علم عدد» و دانش شمارش بكارش آيد بلكه در لحظات عمر، آدمى مرتكب اعمالى مى‌شود كه علاوه بر شمارش به «احصاء» آنها نيز نيازمند است.

براى اين كه اين موضوع روشنتر شود آيه 34 سوره ابراهيم را شاهد مى‌آوريم كه مى‌فرمايد:

وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لا تُحْصُوها يعنى: اگر نعمتهاى خدا را بخواهيد بشماريد هرگز «احصاء» نتوانيد كرد و به آنها احاطه نخواهيد يافت. با اين توضيح كه نه تنها نعمتهاى بى‌نهايت الهى را توان شمارش و امكان شمردن و به حساب آوردن نيست بلكه نعمتهايى هم كه بوسيله انسان شمارش شود او توانايى آن را ندارد كه همه روابط بين اشياء شمرده شده را درك كند و بفهمد و يا به آنها احاطه و تسلط يابد و يا در مغز خويش و يا كتابها ثبت و ضبط نمايد و آمار كامل و