رسول خدا 6 خطاب به او مى‌فرمايد: به خدا دروغ بسته‌اى آن خدايى كه جز او خداى بحقّى نيست، زيرا كه آرايشى جز در ستايش خدا و ننگى جز در نكوهش او نيست، پس تو را چه خيرى در ستايش مردم است در حالى كه نزد خدا نكوهيده و از اهل دوزخ باشى و كدام شرّ و ننگى در نكوهش مردم است در صورتى كه نزد خدا ستوده و در زمره انبياى مقرّب بوده باشى (6)؟!.

پس آن كه در دلش به ياد آخرت و نعمتهاى جاودانه و مقامات والا در پيشگاه خدا باشد، امكانات مردم را در اوقات زندگى با توجّه به كدورتها و ناراحتيهايى كه دارند، ناچيز مى‌شمرد و تمام توجّه قلبيش را متوجه خدا مى‌كند، و خود را از ذلّت رياكارى و سنگدليهاى مردم نجات داده و خداوند انوارى بر دلش تابانده، قلبش را با آن گشايش مى‌بخشد و درهاى لطف خود را كه باعث انس بيشترى با او مى‌شود، بروى او مى‌گشايد، و هم چنين باعث وحشت از مردم و كوچك شمردن دنيا و اهميّت به آخرت و سقوط منزلت خلق از قلبش مى‌شود، و در نتيجه انگيزه ريا از بين مى‌رود اينهاست داروهاى علمى كه مى‌تواند ريشه‌هاى ريا را از بيخ و بن بركند، اما داروى عملى، آن است كه خود را به پنهان داشتن عبادات و بستن تمام درها بر عبادتهاى خود- همان طورى كه بر اعمال زشت مى‌بندند- عادت دهد، تا آنجا كه به علم و آگاهى خداوند بر عبادت خود بسنده كرده، در صدد مطلع كردن غير خدا در نيايد، پس هيچ دارويى براى بر كندن ريشه ريا مانند پنهان داشتن طاعات و عبادات نيست، و اين كار دشوارى است، و تنها با زحمت و استقامت است كه سنگينى آن از ميان مى‌رود و با پيوستن به الطاف خدا و پى‌گيرى قدم به قدم آسان مى‌شود، به حدّى كه به صورت توفيق و تأييدى از جانب خدا در مى‌آيد و ليكن خداوند حال قومى را دگرگون نمى‌سازد مگر خود، احوالشان را دگرگون سازند (7). بنا بر اين از بنده مجاهدت و تلاش و از خداوند هدايت و راهنمايى، از بنده كوبيدن در، و از خداوند گشودن آن، و خداوند پاداش نيكوكاران را تباه نمى‌سازد، پس اگر حسنه باشد، دو چندان پاداش دهد، و از جانب خود