علاوه بر تمام اين‌ها، در نظر گرفتن علاقه مردم انبوه گرفتارى و غم پديد مى‌آورد، زيرا كه تأمين خشنودى همه مردم هدفى است امكان ناپذير، هر جا كه گروهى راضى باشند، عده‌اى ناراضى خواهند بود، خوشنودى بعضى در ناخشنودى بعضى است. و هر كس خواهان رضاى مردم به قيمت خشم خدا باشد، خداوند بر او خشم مى‌گيرد و مردم را نيز از او خشمناك مى‌سازد وانگهى براى وى از ستايش مردم و مقدم داشتن مذمّت خدا بر ستايش مردم چه سودى عايد مى‌شود، در حالى كه ستايش مردم نه روزى او را زياد مى‌كند و نه عمر او را طولانى و نه در روز حاجتمندى و بيچارگيش يعنى روز قيامت به درد او مى‌خورد.

امّا طمع داشتن به مال مردم، بايد دانست كه خدا روزى دهنده است و بخشش او بهترين بخششهاست، و هر كس چشم طمع به مردم بدارد، از خوارى و ذلّت بركنار نماند، و اگر به مقصود خود نيز برسد از منّت و حقارت به دور نخواهد بود، پس چگونه آدم عاقل آنچه را نزد خدا است در برابر اميدى واهى و خيالى فاسد از دست مى‌دهد كه گاهى ممكن است برسد و يا نرسد! و هنگامى هم كه برسد، لذتش به رنج منّت و ذلّتش نمى‌ارزد، پس شايسته است كه اين مطالب، و ضرر و زيان و سرانجام كار را با خود بسنجد، تا ميل به مال ديگران فرو نشيند و مقدّر الهى را با جان و دل بپذيرد، زيرا عاقل به چيزى كه پر زيان و كم فايده است، دل نبندد و او را همين قدر بس كه اگر مردم از هدف رياكارانه و اظهار خلوص او آگاه شوند، ناراحت مى‌شوند، و ديرى نخواهد پاييد كه خداوند پرده از راز او بردارد، و بر مردم رياكارى او را باز شناساند و آنها را از او خشمگين سازد، و خود نيز بر او خشم گيرد، در صورتى كه اگر براى خدا اخلاص داشت، خداوند براى مردم، خلوص او را فاش ساخته و محبوب خلق مى‌ساخت، و مردم را مسخّر او كرده زبانشان را به ستايش او مى‌گشود، با اين كه نه در ستايش آنها كمالى و نه در نكوهش ايشان نقصانى است، همان طورى كه شاعر بنى تميم مى‌گويد:

براستى كه ستايش من آرايشى، و نكوهش از من ننگ است.