مراد اين حج باشد كه چون اول او را همراهى كرده است از ثانى نيز بهره داشته باشد يا حجى كه از ديگرى كرده است مراد اين باشد كه او زر داده باشد كه در ثواب شريك باشد و اظهر آنست كه جواب مسأله دويم را فرموده باشند و اوّل را بظهور گذاشته باشند يا آن كه پيشتر جواب داده باشند

(و قيل لأبي عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه الرّجل ياخذ الحجّة من الرّجل فيموت فلا يترك شيئا فقال اجزات عن الميّت و ان كانت له عند اللَّه حجّة اثبتت لصاحبه)

اين مضمون در حسن كالصحيح و موثق و قوى منقول است كه از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه سؤال كردند كه هر گاه شخصى حجه بگيرد از شخصى و بميرد و چيزى نگذارد حضرت فرمودند كه مجزيست از آن ميّت به تفضّل الهى، و اگر نايب را نزد حق تعالى حجى باشد از جهة منوب مقرر مى‌شود و ثوابش را به او مى‌دهند و محمولست بر آن كه منوب چيزى ديگر نداشته باشد يا وصى يا وارث تقصير نكرده باشند يا حج نيابت سنّت باشد و اين بيشتر مى‌بوده است و بسيار نادر بوده است كه كسى حج نكرده باشد و استبعادى ندارد كه حج كرده نايب را به منوب عنه دهند كه نايب به سبب آن حج از عذاب الهى خلاص شود و ثوابش را به منوب عنه دهند كه او نيز از عذاب الهى خلاص شود.

[حج از ميت‌]

(و سال سعيد بن عبد اللَّه الاعرج ابا عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه عن الصّرورة أ يحجّ عن الميّت فقال نعم اذا لم تجد الصّرورة بما يحجّ به و ان كان له مال فليس له ذلك حتى يحجّ من ماله و هو يجزئ عن الميّت كان له مال او لم يكن له مال)

و منقولست در صحيح از بزنطى از كرام موثق از سعيد ثقه كه گفت‌