باب دفع الحجّ إلى من يخرج فيها

[اگر بخاطر مرض نتواند حج به جا آورد]

(روى الحلبيّ عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه قال ان كان موسرا حال بينه و بين الحجّ مرض اوامر يعذره اللَّه فيه فانّ عليه ان يحجّ عنه من ماله صرورة لا مال له)

اين بابى است در دادن اجرت حج به كسى كه از جهة او حج كند يا از جهة خود كند.

به هيجده سند صحيح منقول است كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه اگر شخصى مال داشته باشد و مانعى از رفتن داشته باشد مانند بيمارى يا مانعى كه به آن حق سبحانه و تعالى او را معذور دارد مثل دشمنى كه قصد كشتن او داشته باشد و ظن ضرر داشته باشد بلكه خوف ضرر كافى است پس به درستى كه بر اوست كه از مال خود شخصى را بحج فرستد كه حج نكرده باشد تا به سعادت حج فايز شود و نايب مالى نداشته باشد كه حج خودش را تواند كرد، و ظاهر عليه وجوبست پس اگر در ايام صحت تقصير كرده باشد به آن كه بر او واجب شده باشد ظاهرا از او مجزى باشد و اگر استطاعت مالى او را وقتى حاصل نبوده باشد ظاهرا دغدغه در اجزا نباشد، و در هر دو صورت احوط آنست كه اگر در حال حيات مانع زايل شود مرتبه ديگر بكند و اگر نكند بعد از وفات از او قضا كنند احتياطا