ندارد و ظاهرا همه را نساخ به مقايسه بر سابق زياد كرده باشند

(و امّا حقّ خصمك الّذى تدّعى عليه ان كنت محقّا فى دعواك اجملت مقاولته و لم تجحد حقّه و ان كنت مبطلا فى دعواك اتّقيت اللَّه عزّ و جلّ و تبت اليه و تركت الدّعوى)

و اما حق خصمى كه تو دعوى بر او دارى آنست كه اگر علم داشته باشى و حق با تو باشد نيكو گفتگو كنى و انكار حق او نكنى، اگر حقى ديگر داشته باشد و تقاص كرده باشد يا احتمال تقاص داشته باشد، يا آن كه انكار حق ايمان و اخوّت نكنى به سبب آن كه انكار حق تو كند گاه باشد نداشته باشد و ترسد كه اگر اقرار كند بر او تنگ گيرى و در اين صورت انكار او مشروعست، و اگر باطل باشد دعوى تو به آن كه حق نداشته باشى يا دانى كه او ندارد از حق سبحانه و تعالى بترس و توبه كن و دعوى را ترك كن‌

[حق كسى كه با تو مشورت كند]

(و امّا حقّ المستشير ان علمت له رأيا حسنا اشرت عليه و ان لم تعلم ارشدته إلى من يعلم)

و اما حق كسى كه با تو مشورت كند در امرى بايد كه تامّل و تدبّر بسيار بكنى اگر ترا رايى نيكوى ظاهر شود به او به گويى و اگر نشود او را راه نمائى به كسى كه خوب داند و يا فكرش از تو دقيق‌تر باشد و عواقب امور را بيشتر تجربه نموده باشد

[حق كسى كه با او مشورت كنى‌]

(و امّا حقّ المشير عليك ان لا تتّهمه فيما لا يوافقك من رأيه و ان وافقك حمدت اللَّه عزّ و جلّ)

و اما حق كسى كه با او مشورت كنى آنست كه او را تهمت نزنى در آن چه رايش با راى تو موافق نباشد به آن كه توهّم كنى كه رعايت جانب خود يا ديگرى كرده است و اگر موافق باشد شكر الهى به جا آورى كه الحمد للّه كه‌