اما كسى كه در مجلس تو وارد شود بى‌رخصت تو بر مى‌تواند خاست، و هم چنين تو اگر در مجلس ديگرى وارد شوى بى‌رخصت او بر مى‌توانى خاستن، و مى‌بايد كه اگر از هم نشينان در مجلس لغزشى صادر شود يا آن كه مثلا سهوا يا عمدا لفظ ركيكى به تو يا ديگرى بگويند يا عمدا يا سهوا بر تو يا غير تو مقدم نشينند با آن كه رتبه ايشان نباشد همه را فراموش كنى بلكه عمد او را حمل بر نسيان كنى و مى‌بايد كه سخنان يا افعال خوب او را در خاطر نگاهدارى كه تدارك كنى به آن كه مثلا بر تو مقدم ننشيند با آن كه رتبه‌اش تقدّم باشد يا سخنان و تحقيقات خوب بيان كند يا در گفتگو با تو تواضع كند همه را تدارك كنى در آن مجلس اگر ممكن باشد و الا در مجلسى ديگر و بايد كه نشنوانى به او مگر آن چه خوب يا بهتر باشد به آن كه غيبت كسى نكنى و سخنان خوب مردم را به گويى و اگر كسى غيبت كسى كند بنحو خوبى او را از آن باز دارى كه او نيز آزرده نشود بسا باشد كه آن شخص مستحق غيبت باشد و بر تو ظاهر نباشد و بمجرد غيبت حمل بر فسق او نكنى مگر آن كه متظاهر باشد به فسق و اگر نتوانى ازاله فسق نمودن در چنين مجلسى داخل نشوى، و اگر نسيانا يا جهلا داخل شوى و شروع شود برخيزى اگر دانى كه نهى از منكر فايده ندارد يا خوف ضرر باشد و بر خاستن نيز مشروط است بظن عدم ضرر مجملا شرايط و لوازم مجالس بسيار است و اين عبارات جامع همه است به اندك تدبّرى‌

[حق هم‌سايه‌]

(و امّا حقّ جارك فحفظه غائبا و اكرامه شاهدا و نصرته اذا كان مظلوما و لا تتّبع له عورة فان علمت عليه سوء سترته عليه و ان علمت انّه يقبل نصيحتك نصحته فيما بينك و بينه و لا تسلّمه عند شديدة و تقيل عثرته و تغفر ذنبه و تعاشره معاشرة كريمة و لا قوّة الّا باللَّه)