باب استطاعة السّبيل إلى الحجّ‌

اين بابى است در بيان استطاعت راه بسوى حج كه حق سبحانه و تعالى فرموده است‌

(وَ لِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا وَ مَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنِ الْعالَمِينَ‌)

يعنى خدا راست بر جميع آدميان حجّ و زيارت خانه كعبه اعم از حج و عمره چنانكه در روايات صحيح وارد است از عمر بن اذينه كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه از تفسير اين آيه و عرض نمودم كه مراد از اين آيه حجست نه عمره حضرت فرمودند كه نه بلكه مراد هر دو است و هر دو واجبند كسى را كه مستطيع شود به آن راهى را يعنى تواند آمدن بهر نحو كه باشد، و در روايات صحيحه از طرق خاصه و عامه وارد است كه مراد از استطاعت زاد و راحله است و هر كس كافر شود بترك حج به درستى كه حق سبحانه و تعالى بى‌نياز است از عالميان و تفسير اين آيه در ضمن اخبار ظاهر خواهد آمد

(روى عن ابى الرّبيع الشّامّي قال سئل ابو عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه عن قول اللَّه تعالى‌ «وَ لِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا» فقال ما يقول النّاس فيها فقيل له الزّاد و الرّاحلة فقال صلوات اللَّه عليه قد سئل ابو جعفر صلوات اللَّه عليه عن هذا فقال هلك النّاس اذا لئن كان‌