اين حديث فهميده باشد كه غسل بيرون رفتن از جهة همه زيارات مستحب باشد و ليكن مستبعد است از قوانين قدما كه به امثال اين استنباطات در احكام الهى عمل نمايند پس اظهر آنست كه حديثى بر سبيل عموم يا خصوص اين زيارت ديده باشد و آن چه گذشت كه مستحب است غسل زيارت ظاهرش غسل نزد زيارتست و ظاهر عبارت آن است كه اين غسل را در خانه بايد كرد اگر چه اطلاق مى‌كنند منزل را بر شهر ليكن مجاز است اما مجاز شايع است.

و در وقت غسل كردن از جهة زيارت خروج اين دعا را بخوان كه خداوندا مرا پاك كن از كدورات جسمانى مانند گناهان ظاهره و حدثها و خبثها نيز، و دلم را مطهر گردان از گناهان باطنه مانند كبر و عجب و حسد و بغض و ريا و محبت دنيا و اهل دنيا بلكه از غير محبت الهى، و منور گردان سينه‌ام را به انوار عرفان و ايمان و ايقان و امثال اينها و بر زبانم جارى گردان مدح و ثناى خود را به درستى كه نيست مرا قوتى بر هيچ طاعت مگر به توفيق و هدايت و اعانت تو، خداوندا اين غسل را مطهر و منور گردان كه سلب كند بديهاى مرا و مزين سازد مرا به خوبيها.

و چون از خانه بيرون مى‌روى بگو آن چه را ترجمه‌اش اينست كه متوجه زيارت حضرت مى‌شوم بعون الهى يا به استعانت از نام او بيرون مى‌روم، و بعون او خالص از براى او مى‌روم و بسوى خداوند خود مى‌روم يعنى به مشاهدى كه خانه عبادت و محل قرار ابدان دوستان اوست مى‌روم و به جانب زيارت فرزند رسول خدا 6 مى‌روم حق سبحانه و تعالى بس است مرا و توكل بر او كرديم.

خداوندا رو بسوى تو كردم و مقصود من توئى و مراد من نه چيزيست كه نزد تست يعنى غرض من از اين زيارت رضاى تست با ثوابهائى كه از