و به بيست و پنج سند صحيح منقولست از هيثم كه گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه كه شخصى زن خود را با خود بحج برده است و آن زن نتواند بر پا ايستادن شوهرش آن زن را در كجاوه كرده است و كجاوه را بر دوش گذاشته است و او را طواف و سعى فرموده است آيا طوافى كه آن زن را فرموده است از خودش مجزى است حضرت فرمودند كه آرى و اللَّه در اين صورت كه گفتى از هر دو صحيح است‌

(و روى ابن مسكان عن الهذيل عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه فى الرّجل يتّكل على عدد صاحبته فى الطّواف أ يجزئه عنها و عن الصّبىّ فقال نعم الا ترى انّك تأتمّ بالإمام اذا صلّيت خلفه فهو مثله)

و كالصحيح منقولست از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه در شخصى كه زنش بر شمردن او اعتماد كند در طواف و كودكى نيز داشته باشد آيا شمردن مرد از آن زن و كودك مجزى است حضرت فرمودند كه بلى نمى‌بينى كه اقتدا به امام مى‌كنى هر گاه در عقب او نماز كنى و اگر شك كنى رجوع به يقين او مى‌كنى و چنانكه شارع در آنجا تجويز كرده است در اينجا نيز تجويز نموده است و تشبيه از جهة رفع استبعاد است كه به اصول و قواعد درست نمى‌شود به آن كه شغل ذمه يقينى است و شغل ذمّه يقينى را براءت ذمه يقينى مى‌بايد و از گفته او بر تقدير عدالت ظنّى حاصل نمى‌شود.

جوابش اين است كه بر تقديرى كه حق باشد عموم آن قاعده مخصص شده است باين اخبار پس قياس نباشد كه حكم را از مشابهت اين جزوى بان جزوى به آن استنباط كرده‌اند و در بسيارى از روايات تشبيهات شده است از جهة تسهيل فهم يا رفع استبعاد چون معلوم است كه ائمه معصومين صلوات اللَّه عليهم خصوص هر مسأله را مى‌دانسته‌اند از وجهى كه‌