كه بر ما و عالميان دارى كه هيچ كسرا قدرت شمردن آنها نيست و تلافى آن نعمتها نمى‌توان كرد به عبادت و طاعت، و حمد الهى مى‌كنى بهر آيه كه در آن ياد كرده است حمد خود را در قرآن مجيد، و تسبيح مى‌گويى به تسبيحاتى كه خود به آن‌ها تنزيه خود فرموده است در قرآن، و تكبير مى‌گويى خداوند خود را بهر تكبيرى كه خود را به آن تكبير ياد نموده است در قرآن، و تهليل مى‌كنى خداوند خود را بهر تهليلى كه حق سبحانه و تعالى خود را به آن تهليل كرده است و صلوات بر محمد و آل او مى‌فرستى و بسيار مى‌فرستى.

و سيد جمال الدين ابن طاوس همه را ذكر كرده در ضمن دعاى طويل و ساير دعوات از ائمه معصومين صلوات اللَّه عليهم كه تخمينا دو ثلث قران باشد بلكه بيشتر با زياراتى كه نقل كرده است در اقبال و غيره، و مى‌بايد كه سعى كنى در دعا و خداوند خود را بخوانى بهر اسمى كه خود را به آن خوانده است در قرآن مجيد و بهر اسمى كه مى‌دانى خصوصا اسمائى كه در آخر سوره حشر است، و مى‌گويى كه سؤال مى‌كنم ترا يا اللَّه و يا رحمن بهر نامى كه ترا هست، و سؤال مى‌كنم ترا به قوت و قدرت و عزت تو و بجميع آن چه علم تو احاطه كرده است آن را و به جامعيّت يا بحق جامعيّت مر كمالات را و به اركان تو كه انبياء و اوصيايند، يا صفات و اسما، و بحق رسولت كه رحمتهاى تو بر او باد [و] بحق اسم بزرگترى كه از اسماء اكبر اكبر است، و مى‌خوانم ترا به آن اسماء، يا بحق آن اسم اعظمى كه هر كه ترا به آن اسم بخواند بر خود لازم گردانيده كه اجابت كنى او را، و بحق اسم اعظم اعظمت كه بر خود لازم كرده به وعده‌ات كه هر كه ترا به آن اسم بخواند او را رد نكنى و هر چه از تو طلبيد بدهى، بحق همه اينها كه سؤال مى‌كنم كه جميع گناهان مرا