پس به حلّ كن مرا هر جا كه محبوس كنى به سبب تقديراتى كه مقدر ساخته بر من، خداوندا اگر نتوانستم يا نرسم بحج بعد از آن عارض: عمره خواهم كرد و محل شوم از آن احرام.

و تا اينجا نيت حج و عمره بر سبيل اجمال است و بعد از اين نيت احرام را بگويد بلفظ استحباب و واجبست كه در دل نيت كند و عبارت نيت بلفظ ماضى اظهر است بلكه ادلّ و بعضى بلفظ مضارع مى‌خوانند بضم همزه يعنى احرام گرفت خالصا لوجه اللَّه يا احرام مى‌كنم بر خود از جهة رضاى تو مو و پوست و گوشت و خون و استخوانها و مغز استخوانها و پيهاى من از زنان و ثياب چنانكه در همه كتب حديث هست و در اكثر نسخ اين كتاب از قلم كاتب افتاده است، و بوى خوش و اين هر دو يا سه بر سبيل مثال است على الظاهر و در نيت مى‌بايد كه قصد كند جميع محرمات احرام را بر سبيل اجمال، و همه را باين نيت و تلبيه بر خود حرام مى‌كنم، و غرض من از اين احرام رضاى تست و ثواب آخرت را نيز مى‌خواهم و بنا بر ظاهر حديث عطف است بر وجهك يعنى هر دو مقصود من است از احرام، و بنا بر اين منافات ندارد قصد بهشت و خلاصى از جهنم با اخلاص همين كافى است كه قصد ريا نداشته باشد و ظاهرا نظر به عوام بيش از اين مطلوب نيست اما نظر به خواص قصد قرب معنوى مضر است بلكه ديدن خود شركست و كافى است كه همين نيت را يك مرتبه در ابتداى احرام بگويد يا قصد كند و من بعد استدامت حكمى كافى است به آن كه نيت لفظى يك بار كافى است و نيت قلبى در حالت اتيان بهر فعلى در كار است و ظاهر حديث آنست كه آن نيز يك مرتبه كافى است چنانكه در صوم گفته‌اند و اين حديث معاوية بن عمار است كه قريب به بيست سند صحيح وارد شده است‌