آن عقيق است كه از جهة اهل عراق مقرر فرمودند به فرموده الهى يا به تفويض چنانكه ظاهر عبارتست، و اول عقيق از جانب عراق مسلح است به حاى مهمله يا به خاء معجمه و وسط آن غمره است و آخر آن ذات عرق است كه ذات عرق داخل نيست چنانكه گذشت، و اولش افضل است نظر به غمره و اينها عبارت فقه رضوى است چنانكه پيشتر نيز گذشت و علماء اين عبارت را حمل كرده‌اند بر اوليت بحسب فضليت و ظاهرا در كار نيست به قرينه آن كه صدوق پيشتر گفت، و عبارت فقه نيز چنين است كه جايز نيست تقديم بر ميقات يا تاخير از ميقات مگر از جهة مرض يا تقيه، و هر گاه كسى بيمار باشد يا تقيه كند باكى نيست كه از ذات عرق احرام بگيرد و از جهة اهل طايف قرن المنازل را مقرر ساخت و، از جهة اهل يمن يلملم و از جهة اهل شام مهيعه را مقرر ساخت و آن جحفه است و از جهة اهل مدينه ذا الحليفه و آن مسجد شجره است، و چون به ميقات رسى غسل احرام بكن بعد از آن كه ناخنها را بگيرى و از شارب بگيرى و موى زير بغل بگيرى به كندن يا تراشيدن يا نوره گذاشتن، و بدن را نوره بكشى و در وقت غسل اين دعا بخوان كه ترجمه‌اش اينست كه ابتدا مى‌كنم به نام خدا و استعانت مى‌جويم از خداوندا عالميان خداوندا به سبب اين غسل دلم را به انوار محبت و معرفت و رضا و تسليم و اخلاص منوّر كن و مطهر گردان كه پاك كند مرا از گناهان صورى و معنوى و حافظ من باشد از شر جنّ و انس و سبب ايمنى من باشد از همه خوفها و شفاى من گردان از همه بيماريهاى ظاهرى و باطنى، خداوندا مرا مطهر گردان از همه گناهان و دلم را از جميع بديها پاك گردان مانند ريا و عجب و كبر و حسد و بغض مؤمنان، و سينه مرا منوّر گردان به انوار علوم لدنيّه و معارف يقينيه، و جارى گردان بر زبان من چيزهائى را كه محبوب تست‌