هديى بهم نرسد يا بهاى هدى را نداشته باشد فرمودند كه روزه مى‌گيرد و ظاهرا ممنوع به مرض باشد، و محمولست بر آن كه ديگرى نرود كه هدى را بفرستد.

و تخيير چنانكه بعضى گفته‌اند اظهر است‌

(و اذا تمتّع رجل بالعمرة إلى الحجّ فحبسه سلطان جائر بمكّة فلم يطلق عنه إلى يوم النّحر فانّ عليه ان يلحق النّاس بجمع ثمّ ينصرف إلى منى و يرمى و يذبح و يحلق و لا شى‌ء عليه و ان خلّى عنه يوم النّحر فهو مصدود عن الحجّ إن كان دخل مكّة متمتّعا بالعمرة إلى الحجّ فليطف بالبيت اسبوعا و يسعى اسبوعا و يحلق رأسه و يذبح شاة و ان كان دخل مكّة مفرد للحجّ فليس عليه ذبح و لا شى‌ء عليه)

عبارت فقه رضويست و مضمون حديث موثق كالصحيح فضل بن يونس بلكه عبارت اوست مگر اندك تغييرى كه گفت سؤال كردم از حضرت امام موسى كاظم صلوات اللَّه عليه كه هر گاه شخصى حج تمتع كند و پادشاه جايرى او را حبس كند در مكه معظمه و او را رها ندهند تا روز عيد و عبارت فقه تا شب نحر است و اين اظهر است پس به درستى كه بر اوست كه خود را به مشعر الحرام رساند و با حاج روانه منى شود و بنا بر نسخه حديث فقيه اول صبح او را رها دهند و به تعجيل تمام خود را برساند تا وقوف اضطرارى مشعر را در يابد پس رمى جمره عقبه كند و هدى را بكشد و سر بتراشد و بر او چيزى نيست و اگر در روز نحر او را رها دهند و اين عبارت قرينه آنست كه جمله اولى: ليلة النّحر باشد يا آن كه مثل فقه بوده باشد كه‌ و ان خلّي عنه يوم النّحر بعد الزّوال‌ كه اضطرارى مشعر را در نيابد، و در صورت اول اضطرارى را دريابد يا مثل كافى «يوم النفر» بدل از «يوم النحر»