سه روز روزه يا تصدق برده مسكين هر مسكينى را مدّى يا شش مسكين مسكين را دو مدّ يا گوسفندى مى‌كشد و ظاهرا حصر اعم است است از مصدود شدن يا بيمار شدن يا مضطر شدن.

و ظاهر آيه و اين حديث بلكه احاديث صحيحه متكثره اين است كه هر مضطرى اگر هدى رانده باشد هدى خود را مى‌كشد و خلافست كه همان هدى كافيست يا هدى ديگر از جهت محل شدن مى‌بايد كشت و اگر هدى نرانده باشد يك هدى كافى است پس بيمار نيز هدى خود را مى‌تواند كشت خصوصا هر گاه رفقا نداشته باشد كه بفرستد و اظهر آنست كه اگر باشد نيز مخير است ميان كشتن در همين جا يا فرستادن به مكه يا منى و آن چه مشهور است ميان اصحاب آنست كه اگر منع از دشمن باشد و نتوانند به مكه يا عرفات و مشعر رفتن هديى مى‌كشند و محل مى‌شوند از جميع محرّمات احرام چنانكه حضرت سيد المرسلين 6 در حديبيه ممنوع شدند و هديها را كشتند و سرها را تراشيدند و برگشتند و اگر منع از مرض باشد هدى خود را مى‌فرستند و اگر خفّتى حاصل شود و خود را برساند بحج يا عمره به آن محل مى‌شود و الا صبر مى‌كند تا وقت وعده و در آن وقت محل مى‌شود و همه چيز بر او حلال مى‌شوند مگر زنان تا آن كه در سال ديگر خود حج كند و اگر خود بحج نرود وكيل او طواف نساء را از جهة او بكند

(و روى معاوية بن عمّار عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه فى المحصور و لم يسق الهدى قال ينسك و يرجع قيل فان لم يجد هديا قال يصوم)

و به چهار ده سند صحيح منقولست از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه در محصورى كه سياق هدى نكرده باشد حضرت فرمودند كه هديى از جهة محل شدن مى‌كشد و بر مى‌گردد عرض نمودند كه اگر