رسد در صورت نسيان، يا عالم شود در صورت جهل كه اگر تذكر و علم پيشتر از سر تراشيدن شد لازمست كه برگردد و سر را در منى بتراشد مگر آن كه عذرى داشته باشد كه در اين صورت در مكه سر مى‌تراشد و موى سر را بمنى مى‌فرستد تا در آنجا دفن كنند.

و اظهر آنست كه فرستادن مو سنّت باشد چنانكه ظاهر اخبار است مثل صحيحه ابو بصير كه آن حضرت صلوات اللَّه عليه فرمودند كه مرا خوش نمى‌آيد كه موى سر را بيندازد مگر در منى، و هم چنين صحيحه كنانى و غير آن.

و اما آن كه صروره را ناچار است از حلق روايات بسيار در آن وارد است از آن جمله به سى و چهار سند صحيح منقولست از معاوية بن عمّار و از حفص بن بخترى كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه سزاوار آنست كه نو حاجى سر بتراشد و اگر حج كرده باشد مى‌خواهد سر مى‌تراشد و مى‌خواهد تقصير مى‌كند و اگر سر را عسل و صمغ انداخته باشد يا موى سر را بر سر جمع كرده باشد و گره زده باشد بر اوست كه سر بتراشد و تقصير نمى‌تواند كرد، و احاديث موثقه از عمّار و ابو بصير و غير ايشان وارد شده است بلفظ وجوب و لزوم خصوصا در كسى كه عسل و صمغ انداخته باشد يا عقص كرده باشد و احتياط عظيم مى‌بايد كرد در آن كه البته سر بتراشد و فى نفسه سر تراشيدن همه كسرا بهتر است چنانكه گذشت احاديث دعاى حضرت سيد المرسلين 6 باشد از جهت محلقين سه بار و دو بار و از جهة مقصرين يك بار

(و كان رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و اله يوم النّحر يحلق رأسه و يقلّم اظفاره و ياخذ من شاربه و من اطراف لحيته)