باب نتاج البدنة و حلابها و ركوبها

(روى حمّاد عن حريز انّ ابا عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه قال كان علىّ، صلوات اللَّه عليه اذا ساق البدنة و مرّ على المشاة حملهم على بدنه و ان ضلّت راحلة رجل و معه بدنه ركبها غير مضرّ و لا مثقّل)

اين بابى است در آن كه شتر هدى بزايد و دوشيدن شتر و سوارى آن چه حكم دارد.

به اسانيد صحيحه منقولست از حريز كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه حضرت امير المؤمنين صلوات اللَّه عليه چنين مى‌فرمودند كه اگر شتران را إشعار و تقليد كرده باشند و رانده بودند و به پيادگان مى‌رسيدند ايشان را بر شتران خود سوار مى‌كردند و اگر راحله شخصى گم شده بود و شتران آن حضرت بودند با آن حضرت آن شخص را سوار مى‌فرمودند به نحوى كه ضرر به شتران نرسد و بار ايشان سنگين نشود يعنى به نوبت بر آنها سوار مى‌كردند و بار بسيار بر همه نمى‌گذاشتند بلكه بار را حصه مى‌كردند. و ظاهرا در عبارت سقطى واقع شده است از نساخ لفظ و قال كه حضرت فرموده باشند كه هر گاه شتر بار بردار شخصى گم شود و شترى با شتران سياق كرده باشد جايز است كه شتر هديش را سوار شود و بارش را بر شترى هدى گذارد مشروط به آن كه ضرر به آن نرسد و بارش را سنگين نكند.

چنانكه منقولست به اسانيد صحيحه از سليمان بن خالد كه حضرت‌