(و لا باس بإخراج الجلد و السّنام من الحرم و لا يجوز اخراج اللّحم منه)

و باكى نيست كه بيرون برند پوست ذبيحه را و كوهان او را از حرم و ليكن گوشت را از حرم بيرون نمى‌توان برد. و بر اين مضمون احاديث صحيحه و كالصحيحه وارد است و در سابق گفت از منى بيرون مى‌توان برد، و در اينجا از حرم منافاتى نيست ميان اين دو قول‌

[گوشت كفاره را نمى‌توان خورد]

(و سئل الصّادق صلوات اللَّه عليه عن فداء الصّيد ياكل صاحبه من لحمه فقال ياكل من اضحيّته و يتصدّق بالفداء)

كلينى در حسن كالصحيح روايت كرده است از حلبى كه گفت سؤال كردم از آن حضرت صلوات اللَّه عليه از فدا و كفاره صيد احرام يا حرم آيا آن كه كفاره مى‌دهد مى‌تواند خورد از گوشت فدا حضرت فرمودند كه گوشت قربانى را مى‌تواند خورد و گوشت فدا را تصدّق مى‌كند. دغدغه نيست در آن كه گوشت قربانى و هدى را مى‌تواند خورد بلكه در قربانى مستحب است خوردن و در هدى خلافست در وجوب و استحباب و اما گوشت حيواناتى كه به كفاره كشته باشند يا نذر و عهد و يمين كرده باشد كه بكشد نمى‌تواند خورد و در صحيحه على بن جعفر و كالصحيحه كاهلى وارد است كه مى‌توان خورد محمول است بر ضرورت چنانكه در اضطرار ميته حلالست و شكى نيست كه اولى و احوط نخوردنست مگر در حال اضطرار

(و قال صلوات اللَّه عليه لا يضحّى الّا بما يشترى فى العشر)

و منقولست از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه كه فرمودند كه قربانى نكنند مگر شتر و گاو و گوسفندى را كه در دهه ذى الحجه خريده باشد و ظاهرا غرض اينست كه اگر در ماه ذى قعده باشد يا پيشتر خريده باشد تربيت مى‌كند او را غالبا، و يا آن كه به سبب داشتن نيز انسى عظيم حاصل‌