عرفه مى‌بود مى‌بايست چهار ماه و يك روز باشد و اشتباه از اين شده است كه گمان كرده است كه متن اين نيز مثل آنست و ممكن است كه در اين حديث عبارت صدوق نيز بوده باشد بعد از اين عبارت گفته است، لهذا در آخر حديثى كه فضيل روايت كرده است و حفص و فضيل موافق روايت كرده باشند.

و اين اظهر است بدان كه عامه و خاصه در سبب نزول ذكر كرده‌اند از آن جمله على بن ابراهيم كالصحيح از كنانى روايت كرده است از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه كه اين آيه نازل شد بعد از رجوع حضرت سيد المرسلين 6 از تبوك و چون حضرت سيد المرسلين 6 فتح مكه فرمودند كفار را منع نكردند از حج در آن سال و قاعده عرب در حج آن بود كه هر كه در جامه خود طواف مى‌كردند آن جامه را تصدق مى‌كردند پس اگر مى‌خواستند كه تصدق نكنند از جهة فقر يا غير آن از اهل حرم جامه به عاريت يا كرايه مى‌گرفتند و طواف مى‌كردند در آن جامه و اگر بهم نمى‌رسيد به عاريه يا كرايه برهنه طواف مى‌كردند پس زنى از عرب آمد و جميله نام داشت و اسم با مسمى بود و عاريه و كرايه بهم نرسيد و جامه ديگر نداشت كه اگر جامه‌اش را تصدق كند آن را به پوشد برهنه طواف كرد و يك دست بر قبل و يكى بر دبر گذاشت و مردمان تماشا مى‌كردند و چون از طواف فارغ شد جمعى به خواستگارى او برخاستند گفت شوهر دارم و قاعده حضرت سيد المرسلين اين بود كه هر كه ابتدا به قتال حضرت نكند حضرت با او جهاد نفرمايند پس حق سبحانه و تعالى سوره برائت را فرستاد و حضرت آن سوره را به ابو بكر داد كه برود و بر اهل موسم بخواند و چون ابو بكر بيرون آمد جبرئيل آمد و گفت كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه اداى‌