محمد باقر صلوات اللَّه عليه فرمودند كه تفث بعد عهد مكلف است از بوى خوش و هر گاه مناسك حجرا به جا آورد بوى خوش بر او حلال مى‌شود پس قضاى تفث بوى خوش كردنست يا اسباب آن را واقع كردن چنانكه خواهد آمد، و در بعضى از نسخ حقوق به قافست يعنى آدمى را حقى هست از بوى خوش و چون مدّتى شده است كه به سبب احرام آن حقوق را به جا نياورده است بعد از اداى مناسك آن حقوق را تدارك مى‌كند و ظاهرا تصحيف از نساخ شده است‌

(و فى رواية البزنطىّ عن الرّضا صلوات اللَّه عليه قال التّفث تقليم الاظفار و طرح الوسخ و طرح الاحرام عنه)

و به شش سند صحيح و به اسانيد بسيار حسنه كالصحيحه منقولست كه آن حضرت صلوات اللَّه عليه فرمودند كه قضاى تفث به گرفتن ناخنهاست و دور گردن چركنتهاست و به انداختن جامهاى احرام است كه چركن شده باشد با آن كه فى نفسها پوشيدنش نيز دشوارتر است بر نفوس خصوصا بر متكبران‌

(و روى عن عبد اللَّه بن سنان قال اتيت ابا عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه فقلت جعلنى اللَّه فداك قول اللَّه عزّ و جلّ‌ ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ‌ قال اخذ الشّارب و قصّ الاظفار و ما اشبه ذلك قال قلت جعلت فداك فانّ ذريحا المحاربىّ حدّثنى عنك انّك قلت ثمّ ليقضوا تفثهم لقاء الامام‌ وَ لْيُوفُوا نُذُورَهُمْ‌ تلك المناسك قال صدق ذريح و صدقت انّ للقرآن ظاهرا و باطنا و من يحتمل ما يحتمل ذريح)

و منقولست در صحيح از عبد اللَّه كه گفت سؤال كردم به خدمت حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه آمدم بعد از آن كه از ذريح شنيده‌