باب قضاء التّفث‌

[خريدن خرما و صدقه دادن‌]

(روى معاوية بن عمّار عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه قال يستحبّ للرّجل و المرأة ان لا يخرجا من مكّة حتى يشتريا بدرهم تمرا فيتصدّقا به لما كان منهما فى احرامهما و لما كان فى حرم اللَّه تعالى)

اين بابى است در قضا و تدارك چركنتهاى صورى و معنوى چنانكه حق سبحانه و تعالى فرموده است‌ ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ وَ لْيُوفُوا نُذُورَهُمْ وَ لْيَطَّوَّفُوا بِالْبَيْتِ الْعَتِيقِ‌ يعنى اعلام كن مردمان را بحج خانه تا آن كه بيايند جمعى پياده و جمعى بر شتران لاغر از راههاى دور تا بيابند منفعتهاى دنيوى و اخروى را و خداوند خود را ياد كنند در ايامى چند معلوم كه ايام تشريق است و شكر كنند پروردگار خود را بر آن چه روزى ايشان كرده است از شتر و گاه و گوسفند پس بخوريد از آن گوشتها و به فقرا و مساكين بدهيد پس بايد كه قضا كنند ناخوشيهاى خود را تا وفا كند در مكه معظمه به نذرهايى كه كرده‌اند، و تا آن كه طواف كنند خانه آزاد را به طواف وداع به چهار ده سند صحيح منقولست از معاويه كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه سنت است مردان و زنان را كه از مكه معظمه بيرون نروند تا آن كه يك درهم خرما بخرند و آن را تصدق كنند از جهة آن چه از ايشان واقع شده باشد سهوا يا عمدا كه كفاره نداشته باشد يا در حرم الهى واقع شده باشد سهوا يا جهلا يا عمدا نيز كه كفاره نداشته باشد و