باب الّذين اطلق لهم الرّمى باللّيل‌

(روى وهيب بن حفص عن ابى بصير قال سالت ابا عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه عن الّذى ينبغى له ان يرمى بليل من هو قال الحاطبة و المملوك الّذى لا يملك من امره شيئا و الخائف و المدين و المريض الّذى لا يستطيع ان يرمى يحمل إلى الجمار فان قدر على ان يرمى و الّا فارم عنه و هو حاضر)

اين بابى است در جمعى كه جايز است ايشان را كه در شب رمى جمار كنند منقولست در موثق از ابو بصير كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه از آن كسى كه سزاوار است كه او در شب رمى كند كيست؟ فرمودند كه هيمه كش كه روز مى‌بايد مشغول و فرصت رمى جمار نداشته باشد و ديگر بنده كه روز همه روز مى‌بايد كه خدمت كند و باختيار خود كارى نمى‌تواند كرد و اين عبارت اشاره است بقول الهى كه‌ «عَبْداً مَمْلُوكاً لا يَقْدِرُ عَلى‌ شَيْ‌ءٍ» و از عبارت اين حديث و احاديث بسيار ظاهر مى‌شود كه وصفى كه حق سبحانه و تعالى كرده است مملوك را وصف توضيحى است نه احترازى، ديگر كسى كه خوف از دشمنى داشته باشد ديگر كسى كه قرض دار باشد و وجهش را نداشته باشد و خوف داشته باشد كه او را بگيرند و حبس كنند ديگر بيمارى كه نتواند رمى جمار كند او را دوش مى‌كشند و به نزد جمار مى‌برند اگر تواند كه خود رمى كند فبها و اگر نه تو بدل از او سنگ ريزه را بر آن ميلها بزن در حضور او