باشد و نداند كه كدام است سه نماز مى‌كند، و مثل آن كه يكى از دو جامه‌اش نجس باشد و نداند كدامست از هر دو اجتناب مى‌كند از باب مقدمه واجب بر تقديرى كه قايل بوجوب مقدمه نباشيم در اين مواضع به نص واجبست نه به دليلى عقلى، و اگر سنگ ريزه از دست شخصى بيفتد و نداند كه كدام است پس مى‌بايد كه از زير پاى خود يك سنگ ريزه بردارد لازم نيست كه سنگ ريزه مشعر باشد اگر چه در احاديث حسنه كالصحيحه وارد است كه سنت است كه سنگ ريزه از مشعر بردارد و اگر از مشعر برنداشت از منى بردارد كه در فضليت بعد از آن است.

ديگر حضرت فرمودند كه اگر سنگ ريزه را كه اندازى به آدمى يا شترى خورد و بعد از آن به جمره خورد مجزيست ترا هر چند قايل نباشيم كه افعال مولّده فعل اين كس است بخصوص نصّ اين را در كرده است، بلى از اين حديث ظاهر مى‌شود كه فعل اين كس است، پس اگر كسى سنگى را بر ديوار زند آن سنگ قوت به همرسانيده و بجهد و كسى را بكشد اين كس قاتل است خطاء ديگر آن حضرت صلوات اللَّه عليه فرمودند كه هر گاه شخصى در وقتى كه رمى جمار كند اولى را چهار سنگ بزند و جمره وسطى و عقبه را هر يك هفت سنگ ريزه بزند فرمودند كه بر مى‌گردد و اوّل را سه سنگ ريزه كه نزده است مى‌زند و در كار نيست كه ديگر ما بعد آن را بزند چون زياده بر نصف شده است اگر ميانى را سه سنگ ريزه بزند و بعد از آن جمره عقبه را به هفت سنگ ريزه بزند بر مى‌گردد و وسطى و عقبه را هر يك هفت سنگ مى‌زند و در عبارت اگر چه عقبه نيست اما از اعاده وسطى به هفت ظاهر مى‌شود كه سه جمره در حكم عدمست چون از نصف تجاوز نكرده است و از عبارت متن چيزى افتاده است و در كافى همين حديث را ذكر كرده است و آن زيادتى را