باب ما جاء في من جهل الوقوف بالمشعر

(فى رواية علىّ بن رئاب انّ الصّادق صلوات اللَّه عليه قال من افاض من عرفات مع النّاس فلم يلبث معهم بجمع و مضى منهم إلى منى متعمّد او مستخفّا فعليه بدنة)

اين بابى است در حكم كسى كه نداند كه وقوف مى‌بايد كرد در مشعر منقولست در روايت على بن رئاب از حريز چنانكه در كافى است به اسانيد صحيحه و حسنه كالصحيحه كه آن حضرت صلوات اللَّه عليه فرمودند هر كه با مردمان از عرفات روانه شود و نايستد با ايشان در مشعر الحرام و از آنجا بمنى آيد عمدا يا از روى استخفاف و سهل شمردن ترك آن پس بر اوست كه شترى بكشد

(و روى يونس بن يعقوب عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه قال قلت له رجل افاض من عرفات فمرّ بالمشعر فلم يقف حتّى انتهى إلى منى فرمى الجمرة و لم يعلم حتّى ارتفع النّهار قال يرجع إلى المشعر فيقف ثمّ يرمى الجمرة)

و در موثق كالصحيح بلكه در صحيح منقولست از يونس كه گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه كه شخصى از عرفات روانه شد و گذشت به مشعر و نايستاد در مشعر تا آمد بمنى و جمره عقبه را به هفت سنگ ريزه زد و ندانست كه وقوف مشعر بعد از صبح‌