باب ما يقول الرّجل اذا حجّ عن غيره او طاف عنه‌

(روى ابن مسكان عن الحلبيّ عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه قال سألته عن الرّجل يقضى عن اخيه او عن ابيه او عن رجل من النّاس الحجّ هل ينبغى له ان يتكلّم بشي‌ء قال نعم يقول عند احرامه بعد ما يحرم اللَّهمّ ما اصابنى فى سفرى هذا من نصب او شدّة او بلاء او شعث فاجر فلانا فيه و أجرني فى قضائى عنه)

اين بابى است در بيان آن چه مى‌گويد از دعا شخصى كه به نيابت ديگرى حج يا طواف كند منقولست در صحيح از حلبى كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه از شخصى كه حج به نيابت برادرش يا از جهة پدرش يا ديگران آيا سنت هست كه دعايى از جهة منوب عنه بكند و او را ياد كند حضرت فرمودند بلى در حال احرام و بنا بر نسخه بعد از احرام و در كافى و تهذيب يقول بعد ما يحرم است و عند احرامه نيست و ظاهرا سهو نساخ است يا اصلاح كه گمان كرده‌اند كه اين عبارت نيت است و مى‌بايد نيّت مقارن فعل باشد و حال آن كه نيت امر قلبى است و اين دعائيست از جهة منوب عنه كه بعد از احرام مى‌كند كه ترجمه‌اش اينست كه خداوندا آن چه بمن رسد يا رسيده باشد در اين سفر از تعب يا سختى يا بلا يا پراكندگى احوال و در بعضى از نسخ او سغب است يعنى گرسنگى و تصحيف است پس نام برد منوب عنه را كه او را ما جور