طواف نسا واجب نيست، و اخبار وجوب را حمل استحباب مؤكد مى‌بايد كرد و احوط در عمره آنست كه ترك نكند طواف نسا را و بقصد قربت واقع سازند و جمعى از فضلا ذكر كرده‌اند كه اگر طواف نسا را در عمره تمتّع واقع سازند بقصد وجوب ضرر ندارد و اگر واجب است در واقع به جا آورده است و اگر واجب نباشد نيت لغوى كرده خواهد بود چون بعد از افعال عمره است و اين سخن صورتى ندارد چون قصد وجوب محالست كردن چيزى را كه ندانند كه واجبست يا نه بلكه دغدغه حرمت مى‌شود چون تشريع است بلكه دغدغه مى‌شود كه عمره بلكه حج نيز باطل شود و بمنزله پنج ركعت نماز كردنست و شكى نيست در بطلان نماز كسى كه قصد وجوب ركعت پنجم كند بلكه دغدغه كفر مى‌شود كه انكار ضروريات دين كرده است بلى اگر طواف بعد از تقصير واقع سازد باين قصد كه اگر مطلوب شارع باشد طواف نسا اين طواف نسا باشد و الّا طواف مستحبى باشد كه بعد از اتمام عمره مى‌توان كرد تا احرام بحج نبسته باشد و اللَّه تعالى يعلم‌

[كسى كه در عمره قربانى بياورد]

(و روى عنه صلوات اللَّه عليه انّه قال من ساق هديا فى عمرة فلينحر قبل ان يحلق رأسه قال و من ساق هديا و هو معتمر نحر هديه و هو بين الصّفا و المروة و هى الحزورة)

و روايت كرده است معاوية بن عمار به اسانيد صحيحه مثل كلينى كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه هر كه شتر يا گاو يا گوسفندى در عمره رانده باشد مى‌بايد كه پيش از سر تراشيدن آن هدى را بكشد در جائى كه مقرّر است از جهة كشتن اينها و آن حزوره است كه ما بين صفا و مروه است و الحال قصّابخانه كعبه معظمه است.

و در موثق كالصحيح از زراره منقولست به همين و در حديث على‌