به حضرت ابو الحسن على بن موسى الرضا صلوات اللَّه عليه كه هر گاه شخصى دينى در ذمّه او باشد و زرى به او رسد آيا قرضش را ادا كند يا بحج رود حضرت فرمودند كه بعضى را در دين صرف نمايد و بعضى را در حج عرض نمودم كه آن زر بقدر نفقه حج است حضرت فرمودند كه يك سال را صرف دين كند و يك سال را صرف حج كند عرض نمودم كه آن مال بمن مى‌رسد يا به آن شخص مى‌رسد از جانب پادشاه جور حضرت فرمودند كه بر شما باكى نيست يعنى چون مال اخراج است ما تجويز نموده‌ايم كه شيعيان بخورند و تجويز نفرموده‌اند كه سنيّان بخورند

(و سال رجل ابا عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه فقال له انّي رجل ذو دين فاتديّن و احجّ نعم هو اقضى للدّين)

و كالصحيح منقولست كه شخصى از آن حضرت صلوات اللَّه عليه سؤال كرد كه من قرض دارم آيا ديگر قرض مى‌توانم كرد كه بحج روم فرمودند كه حج از همه چيز تاثيرش در قضاى دين بيشتر است.

و در حديث كالصحيح ديگر منقول است كه گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه كه من قرض دارم و گاه هست كه حق سبحانه و تعالى زرى مى‌رساند اگر اين زر را به قرض داران دهم چيزى نمى‌ماند بمن كه به آن معاش كنم آيا بحج بروم يا ميان قرض خواهان به نسبت ديون ايشان منقسم سازم حضرت فرمودند كه بحج رو و دعا كن تا حق سبحانه و تعالى دين ترا ادا كند.

بدان كه در كافى: صحيح معاوية بن وهب را از بسيار كس چنين نقل كرده‌