بر پيغمبران سابق فرستاده بود از طاعت و معصيت مگر آن كه همه را تعليم من نمود و من همه را حفظ نمودم و يك حرف از آنها را فراموش نكردم، پس از آن حضرت دست بر سينه من نهاد و دعا كرد كه خداوندا پر گردان اين دل را از علم و فهم و حكمت و نور ايمان، پس گفتم كه يا رسول اللَّه از آن روزى كه دعا كردى از جهة من آن دعاها را چيزى را فراموش نكرده‌ام، آيا خوف دارى بر من كه من بعد چيزى را فراموش كنم حضرت فرمود كه نه خوف ندارم بر تو فراموشى را و نه جهل و نادانى را كه چيزى بر تو پوشيده بماند، و اين حديث و هر چه كلينى و ابن بابويه روايت نموده‌اند از سليم همه در كتاب سليم هست و آن نزد ما هست و عبارات اين كتاب و مطالبش همگى دليل صحت آنست قطع نظر از اسانيد معتبره آن، و همين حديث بس است در بيان سبب اختلافى كه در اخبار واقع شده است و اخبار در اين باب بسيار است و همه را در روضه ذكر كرده‌ايم و اين رساله گنجايش بيشتر از اين ندارد.

فائده هشتم در اجازه است‌

جمعى واجب مى‌دانند در نقل حديث كه راوى اجازه داشته باشد بيكى ازين هفت فرد اول: آنست كه شيخ حديث را بر شاگرد خود بخواند و اين بهترين انواع اجازه است، دويم: در حديث صحيح وارد شده است كه عبد اللَّه بن سنان به حضرت امام جعفر صادق 7 عرض نمود كه جمعى نزد من مى‌آيند و حديث شما را از من مى‌شنوند، و من دل گير مى‌شوم، و قوت ندارم كه همه را بر ايشان بخوانم «بواسطه كثرت اشغالى كه او را بود و خزينه‌دار خلفاى‌